این بخش روایت فروپاشیِ دو پروژهٔ انقلابی عظیمِ سال ۱۹۵۸ را بازمیگوید: اتحاد مصر و سوریه زیر چتر جمهوری متحد عربیِ ناصری، و انقلاب ژوئیهٔ عراق که قاسم را همراه با متحدان کمونیستش به قدرت رساند. پروژههای رقیبِ رادیکال—پانعربیسم و کمونیسم—ضربههای سنگینی خوردند. ناصر و قاسم، مهمترین رهبران ضدامپریالیستِ عربِ آن دوره نیز همینطور. در همین زمان، حزب بعث که روزگاری ایدئولوژیک و آرمانخواه بود، بیشازپیش در سیطرهٔ نظامیانی قرار گرفت که آن را به ابزاری برای سلطهٔ عریان تبدیل کردند
